เห็นด้วยหรือเปล่าค่ะว่า ยิ่งเมื่อเรา “คิดว่าเรารู้มาก” เราจะ “ยิ่งฟังน้อยลง” ลองสักเกตตัวเองดูนะว่า เมื่อตอนที่เราเริ่มทำงานประจำ หรือเริ่มทำธุรกิจใหม่ๆ เราอยากจะรู้ อยากจะเรียน อยากจะฟัง ข้อมูลต่างๆ อยากเรียนๆ อยากฟังๆ
จนถึงวันหนึ่ง เราก็เริ่มมีความคิดที่ว่า “รู้แล้ว ไม่ต้องเข้าเรียนหรอก” หรือ “ก็เดิมๆ เคยฟังแล้ว” และ อีก ฯลฯ
ปัญหานี้เกิดกับทุกคนค่ะ ไม่เว้นแม้แต่ดิฉันเอง ก็ต้องปรับสมดุลทางแนวคิดให้ดีนะ เพราะมันอันตรายจริงๆ เรื่องนี้ มันจะกระทบไปถึงการไม่พาตัวเองเข้าระบบการเรียนรู้ในธุรกิจ MLM ซึ่งอันนี้จะส่งผลไปที่ธุรกิจที่คุณทำในระบบ MLM ของคุณด้วย “ก็ในเมื่อผู้นำยังไม่เข้าระบบเลย แล้วเราจะเข้าทำไม !” ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ควรเริ่มที่ตัวคุณเองก่อนค่ะ พาตัวเองเข้าไปรับฟังเสีย คิดแบบนี้ก็ได้ค่ะ
“อะไรที่รู้อยู่แล้ว ก็ฟังเพื่อเน้นย้ำว่าเราเข้าใจถูก อะไรที่ยังไม่รู้ ก็จะได้รู้เพิ่มขึ้น” และถ้าจะให้สนุกหล่ะก้อ ลองใช้แนวคิดแบบ “ตัดปะ” ดูก็ได้…
แล้ว "ตัดปะ" มันเป็นยังไงหล่ะ ก็ง่ายๆ ค่ะ “ตัด” ความรู้ที่ได้รับมาแล้ว “ปะ” ลงไปให้เป็นความรู้แบบของเราไงค่ะ และอีกส่วนหนึ่งเกี่ยวกับการฟัง เคยกินกาแฟร้าน Starbucks กันหรือเปล่า ถ้าเคย…
กาแฟที่ร้านนี้ รสชาดอร่อยกว่าที่ร้านอื่นหรือเปล่า? แล้วทำไมคุณถึงยอมกินกาแฟแก้วละร้อยกว่าบาท?
สงสัยสินะค่ะว่า เรื่องการฟังมันเกี่ยวอะไรกับ Starbucks จริงๆ แล้ว Starbucks ไม่ได้ขายแค่กาแฟค่ะ เขาขายสิ่งที่ลูกค้าต้องการ ทั้งบรรยากาศ ทั้งความเป็นกันเอง คุณจะรู้สึกคล้ายๆ อยู่บ้าน เอางานไปทำ สามารถนั่งได้ทั้งวัน มีหนังสือให้อ่าน พนักงานยิ้มแย้มแจ่มใส
เริ่มต้นร้าน Starbucks ไม่ได้มีบรรยากาศร้านแบบที่เราเห็นกันหรอก แค่ขายกาแฟ ขายกาแฟจริงๆ ค่ะ ไม่มีอะไรเลย แต่เพราะการฟังข้อเสนอแนะจากลูกค้า ฟังแล้วปรับปรุง ปรับปรุงแล้วก็ฟัง แล้วก็ปรับปรุงอีก จนสุดท้ายกลายเป็น Starbucks แบบที่เราๆ ท่านๆ เห็นนี่แหละค่ะ นึกออกหรือยังค่ะว่า ดิฉันต้องการจะบอกอะไร(ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก…) “ฟังให้มาก แล้วจะรู้ว่า เขาต้องการอะไร” เห็นด้วยหรือเปล่าค่ะ…
มันจะโยงไปที่ตอนที่คุณออกไปพบลูกค้า ทราบหรือเปล่าค่ะว่า เรามุ่งมั่นที่จะพูดมากกว่าที่จะฟัง จนทำให้เราไม่รู้ความต้องการจริงๆ ของลูกค้า ลองปรับวิธีการดูนะ ฟังให้มาก ฟังให้รู้ว่า จริงๆ แล้วผู้มุ่งหวังเขาต้องการอะไรจากธุรกิจ MLM นี้ ต่อจากนั้นค่อยพูดในสิ่งที่ผู้มุ่งหวังอยากจะฟัง แบบนี้รับรอง คุยร้อยปิดร้อยค่ะ ดิฉันขอเขียนพอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวเริ่มจะยาวแล้ว จริงๆ อยากจะเขียน “ตอนจบ” ทุกครั้งแบบได้ “แอบยิ้มมุมปาก” แต่ครั้งนี้คิดมุขไม่ออกจริงๆ แต่ก็ไม่เป็นไรนะ ไหนๆ เราก็คุยกันเรื่องการฟังมากกว่าพูดแล้ว เอาเป็นว่า “ดิฉันขอรอฟังการติดต่อจากคุณผู้อ่านประจำในตอนจบแล้วกัน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น